آینه غیب خدا

خنک آنکس که نباشد پی آزار کسی بار بر کس ننهد چون نبرد بار کسی

رشک یک سو نهد و پاکدلی پیشه کند نشود سرد دل از گرمی بازار کسی

آنکه را خنده به گفتار و به کردار رواست چون زند خنده به گفتار و به کردار کسی

دل که هست آینه غیب خدا عیب بود که شود اینه عیب کس و عار کسی

عیب خود بنگر و از عیب کسان خورده مگیر که حساب از تو نپرسند زرفتار کسی

گوهر ادمی اندیشه وی باشد و بس جز بدان پی نتوان برد بمقدار کسی

گوهر خویش بپرداز ززنگار هوس زنگ بر وی مهل از درهم و دینار کسی

گرنه در اندک و بسیار کسانت طمع است چند گویی سخن از اندک و بسیار کسی

خوی آزاد بجوی و ره تقلید مپوی مطلب منفعت از سخره و پیکار کسی

سعی کن تا نفزائی گره از بی خردی چون بدانش نگشائی گره از کار کسی

بگذر از جامه نوگر کفت از مایه تهی است زیب اندام مکن جامه و دستار کسی

کام بر دوخته از میوه شیرینت به است که نظر دوخته برشاخه پربار کسی

سخن قیمتی و ساده همین است وثوق گر سخن فهم کند خاطر ایثار کسی

حسن وثوق (وثوق الدوله)

میرزا حسن خان ملقب به وثوق الدوله متخلص به وثوق فرزند میرزا ابراهیم معتمدالسلطنه از شاعران برزگ معاصر است. وی در سال 1254 در تهران متولد شد .به زبانهای فرانسه و انگلیسی آشنایی داشت. و در وزارت دارائی به کار مشغول بود در دوره اول مجلس شورای ملی به نمایندگی برگزیده شد. در سالهای آخر عمر از سالهای 1317 در اروپا زیست. در سال 1325 به ایران مراجعت کرد و سرانجام در سال 1329 در تهران زندگی را بدرود گفت و در قم به خاک سپرده شد. دیوان کامل اشعار حسن وثوق در سال 1336 با مقدمه ایرج افشار در 329 صفحه در قطع وزیری از طرف انتشارات تالار کتاب در تهران چاپ و منتشر شده است.

منبع: شاعران بزرگ معاصر از دهخدا تا شاملو، عبدالرفیع حقیقت (رفیع)، انتشارات کومش، تهران، 1381؛ 592 ص.