آنگاه سر در آغوش خدا گذاشت و گریست!!!!!

پرنده بر شانه های انسان نشست .

انسان با تعجب رو به پرنده کرد و گفت :

اما من درخت نیستم.

تو نمی توانی روی شانه ی من آشیانه بسازی.

پرنده گفت :

من فرق درخت ها و آد م ها را خوب می دانم.

اما گاهی پرند ه ها و انسا نها را اشتباه می گیرم.

انسان خندید و به نظرش این بزر گترین اشتباه ممکن بود.

پرنده گفت:

راستی، چرا پر زدن را کنار گذاشتی؟

انسان منظور پرنده را نفهمید، اما باز هم خندید.

پرنده گفت :

نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است .

انسان دیگر نخندید.

انگار ته ته خاطراتش چیزی را به یاد آورد .

چیزی که نمی دانست چیست.

شاید یک آبی دور،

یک اوج دوست داشتنی.

پرنده گفت :

غیر از تو پرنده های دیگری را هم می شناسم که پر زدن از یادشان رفته است .

درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است ،

اما اگر تمرین نکند فراموشش می شود.

پرنده این را گفت و پر زد .

انسان رد پرنده را دنبال کرد تا این که چشمش

به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد

روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش آسمان بود

و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد .

آنگاه

خدا بر شانه های کوچک انسان دست گذاشت

و گفت :

یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم ؟

زمین و آسمان هر دو برای تو بود

اما تو آسمان را ندیدی.

راستی عزیزم، بال هایت را کجا گذاشتی؟

انسان دست بر شانه هایش گذا شت

و جای خالی چیزی را احساس کرد

آنگاه سر در آغوش خدا گذاشت و گریست!!!!!